خبرگزاری مهر، گروه مجله- فاطمه برزویی: اگر بخواهیم واژه «وطن‌دوست» را جستجو کنیم، لغت‌نامه‌ها آن را به معنای «حب وطن» ترجمه کرده‌اند. اما واقعاً معنی این واژه چیست؟ اگر فقط به معنای ساده و ظاهری آن نگاه کنیم، می‌بینیم که به یک قطعه خاک و خاکی که در آن زندگی می‌کنیم محدود می‌شود. اما زمانی که می‌گوئیم «وطن‌دوست»؛ آن‌وقت از چیزی بیشتر از یک سرزمین و یک وجب خاک حرف می‌زنیم. در حقیقت، این واژه به مجموعه‌ای از انسان‌ها تعلق دارد، کسانی که تاریخ، فرهنگ و دردهای مشترک دارند. زمانی که یکی از این اعضای خانواده‌ی بزرگ دچار رنج و غم می‌شود، دیگر اعضا این درد را با تمام وجود حس می‌کنند و اگر خوشحالی در میان باشد، همگی در آن شادند. وطن‌دوستی یعنی «احساس پیوند با مردمانی که در یک سرزمین زندگی می‌کنند و از همان تاریخ و فرهنگ مشترک تغذیه می‌شوند.»
ایران یک پارچه‌تر از همیشه
۲۲ بهمن، روزی که همیشه در تقویم ایرانیان با رنگ و بوی خاص خود به ثبت رسیده است، گویی می‌خواهد همه آن حس‌های عمیق وطن‌دوستی را در دل هر ایرانی زنده کند. این روز، با همه هیاهو و شادابی‌اش، فراتر از یک روز جشن و سرور است؛ روزی است که مردم ایران به‌طور ناگفته و نانوشته، به یکدیگر پیامی می‌دهند: «ما هنوز اینجاییم، هنوز با هم، در کنار هم، برای سرزمین‌مان.» و این همبستگی، نه تنها در کلمات، بلکه در نگاه‌ها، در قدم‌های هم‌زمان، در لبخندهای پنهانی و حتی در دست‌هایی که در دست هم قفل می‌شود، هویدا است.
هر سال، در این روز، جشنی همگانی برگزار می‌شود که نمی‌توان آن را فقط یک «جشن» نامید. این روز، جشن «آزادی» است، جشن شور و نشاط است، اما در دل آن، یک تاریخ پنهان است. روزی است که مردم از هر قومیت و هر منطقه‌ای، با پرچم‌های رنگارنگ و لباس‌های متنوع، با قدم‌هایی پر از امید و وفاداری به‌سوی میدان‌های اصلی شهرشان می‌روند. این جشن دیگر مختص به زبان و لهجه خاصی نیست. هیچ‌کس نمی‌پرسد که اهل کجا هستی؟ همه در کنار هم هستند، بی‌هیچ مرزی. در این روز ترک‌ها از یک سو به لهجه خود قربان صدقه «ایران خانم» می‌روند، کردها از سوی دیگر با رقص در خیابان‌ها جشن می‌گیرند. همه در این جشن شریک‌اند؛ جشن آزادی و سرزندگی دوباره‌ی سرزمین عزیز.
۲۲ بهمن امسال اما ویژگی دیگری هم داشت: هم‌زمانی آن با ولادت حضرت علی‌اکبر علیه‌السلام و نزدیکی به نیمه شعبان. برای مردمی که از روزهای نخستین انقلاب در کنار آرمان‌های دینی خود مبارزه کرده‌اند، این هم‌زمانی گویی نشانه‌ای از الهام و حمایت الهی بود. آن‌ها این هم‌زمانی را نه تصادفی، بلکه به‌عنوان پیامی از سوی آسمان می‌دیدند؛ پیامی که انقلاب اسلامی هنوز در دل‌ها زنده است و در مسیر خود ادامه خواهد داد. در میدان انقلاب، غرفه‌ای برای استقبال از نیمه شعبان برپا شده بود. حتی شعار امسال، «تا انقلاب مهدی»، بیانگر امیدی عمیق در دل مردم بود که هنوز به آرمان‌های انقلاب و تحقق اهداف بزرگ‌تر آن امیدوارند.
یادآوری نسل به نسل وطن دوستی
آنچه در این سال‌ها بیشتر از هر چیزی به چشم می‌آید، حضور خانواده‌هاست. این روز دیگر فقط مختص به نسل‌های قدیمی نیست، بلکه کودکان و خانواده‌ها نیز بخش بزرگی از این جشن را تشکیل می‌دهند. پدران و مادرانی که دست کودکانشان را می‌گیرند و در میان جمعیت قدم می‌زنند. صحنه‌هایی از خلوت‌های پدر و دختری، مادر و پسری، به‌وضوح در این روز در خیابان‌ها دیده می‌شود. این روز برای آنان نیز روزی است برای یادگیری، برای فهمیدن اهمیت آنچه که در تاریخ این سرزمین اتفاق افتاده است.
غرفه‌هایی برای سرگرمی و آموزش کودکان در میدان‌ها برپا شده بود. در این غرفه‌ها، گروهی نقاشی می‌کردند، دیگرانی از طریق بازی‌های ساده کودکان را با مفاهیم انقلاب آشنا می‌کردند. کودکانی که با پرچم‌های کوچک سه‌رنگ در دست، با لبخندهای معصومانه خود، در کنار بزرگ‌ترها راه می‌رفتند و پرچم کشورشان را به اهتزاز درمی‌آوردند. برای کودکان، جشن ۲۲ بهمن، تنها یک روز خوشحالی نیست، بلکه فرصتی است برای اینکه یاد بگیرند انقلاب چه آورده‌ای برای کشور داشته است و چرا باید از این سرزمین عزیز خود مراقبت کنند. در دل این کودکان، حب به وطن هنوز به همان شکل ابتدایی‌اش وجود دارد و این حس از نسل‌های قبل به آنان منتقل شده است.
در این میان، یکی از جالب‌ترین و اثرگذارترین بخش‌ها، سرودخوانی‌های نسل جدید، به‌ویژه نسل دهه نودی‌ها و نسل زد است. سرودخوانی کودکان همیشه بخشی از جشن‌های ملی ایران بوده اما امسال سرودخوانی نسل جدید، (همان نسل‌هایی که شاید فقط در کتاب‌ها و خاطرات بزرگ‌ترها درباره انقلاب خوانده‌اند) به طرز عمیقی بر جان می‌نشیند.
آن‌ها با اشتیاق می‌خوانند: «ای مادرم ایران زمین، آغاز تویی پایان تویی.» این نسل، به شکلی دیگر ایران را می‌بینند، همچون مادری عزیز و مهربان که در آغوشش به دنیا آمده‌اند. برای این نسل، این سرزمین چیزی بیشتر از یک خاک است؛ این وطن، مادر آنان است و این حس، به خوبی در سرودها و شعارهایشان مشخص است. آن‌ها می‌خواهند ایران را همان‌طور که مادرشان در دلشان جای دارد، در دنیای امروز نیز با همان عشق و احترام حفظ کنند.
۴۶ سال مقاومتِ جمهوری اسلامی
در گوشه‌ای دیگر، چند دختر بچه با پروانه‌های کاغذی، نقشه ایران را به رنگ پرچم کشور تزئین کرده‌اند. هر پروانه برای آن‌ها نمادی از کسانی است که جانشان را در راه این سرزمین فدا کرده‌اند. در نگاه آن‌ها، این پروانه‌ها همچون جان‌فشانی‌هایی هستند که در طول سال‌ها برای حفظ آزادی و استقلال ایران انجام شده است. این پروانه‌ها به زبان بی‌زبانی از تمام شهدای این سرزمین سخن می‌گویند، کسانی که جانشان را فدای این وطن کردند تا امروز ایران در کنار فرزندانش سرپا بماند.
۲۲ بهمن برای جمهوری اسلامی ایران، روزی است که در آن ۴۶ سال از عمر آن می‌گذرد. به نوعی تولدی دوباره که هیچ‌کدام از سختی‌ها و چالش‌ها نتوانستند آن را از پا درآورند. جمهوری اسلامی ایران در ۲۲ بهمن سال ۱۴۰۳، همچنان زنده است. تولد ۴۶ سالگی ایران، یک یادآوری از تمام تلاش‌ها، آرمان‌ها و فداکاری‌هایی است که برای رسیدن به این روز صورت گرفته، امروز، ایران در کنار نسل‌های مختلف و در کنار همه خانواده‌ها و کودکانش، همچنان ایستاده است. «آقای جمهوری اسلامی ایران؛ همیشه پر صلابت و دوست‌داشتنی، تولد ۴۶ سالگی‌ات مبارک.»
۲۰:۴۴ - ۱۴۰۳/۱۱/۲۲
نظر شما