به گزارش خبرنگار مهر، آیت الله محمدتقی بهجت فومنی در اواخر سال ۱۳۳۴ قمری در خانواده‌ای دیندار در شهر مذهبی فومن استان گیلان، چشم به جهان گشود. تحصیلات ابتدایی را در مکتب خانه فومن به پایان برد، و پس از آن در همان شهر به تحصیل علوم دینی پرداخت. پس از طی دوران مقدماتی تحصیلات دینی در شهر فومن، به سال ۱۳۴۸ قمری هنگامی که تقریباً ۱۴ سال از عمر شریفش می‌گذشت به عراق مشرف شد و در کربلا اقامت گزید.
آیت الله بهجت در دوران سطح و خارج از محضر استادان بزرگی چون آیات: آقا سید ابوالحسن اصفهانی، آقا ضیا عراقی، و میرزای نائینی و حاج شیخ محمد حسین غروی اصفهانی بهره‌ها برد. ایشان در ضمن تحصیل و پیش از دوران بلوغ، به تهذیب نفس همّت گمارده، و در کربلا در تفحّص استاد و مربی اخلاقی بر آمده و به وجود آیت الله سید علی آقای قاضی که در نجف بوده پی می‌برد و از شاگردان ایشان می‌شود.
یکی از نزدیکان آیت‌الله بهجت (ره) می‌گوید از ایشان سوال کردم که بالاخره شب قدر چه کار کنیم؟
ایشان آن شعر معروف را خواندند که:
ای خواجه چو جویی زشب قدر نشانی
هر شب، شب قدر است اگر قدر بدانی
ایشان واقعاً همین‌طور بودند و هر شب برنامه‌های عبادی و شب‌زنده‌داری داشتند؛ به همین خاطر شب‌های دیگرشان تقریباً با شب‌های قدرشان فرقی نمی‌کرد. البته در شب‌های قدر به عبادت‌های مخصوص همان شب هم می‌پرداختند.
در کتاب در محضر بهجت نیز آمده است: حضرت آیت‌الله بهجت می‌گفتند: بعضی از علما با سفارش به نماز اول وقت و یا نماز شب، زندگی آینده‌ی فرزندانشان را تأمین می‌کردند.
نظر شما