«ابد» نخستین مجموعه شعر من، روایت احساسات و تجربیات زندگی است

طیبه عباسی شاعر جوان در گفتگو با خبرنگار مهر درباره اولین مجموعه‌شعرش گفت: امسال اولین سالی است که در نمایشگاه کتاب با مجموعه‌شعرم حضور پیدا می‌کنم. اسم کتاب من «ابد» است که انتشارات سوره مهر آن را در ۹۵ صفحه منتشر کرده است.

عباسی درباره حال و هوای شعرهای ابد گفت: قالب شعرها غزل است و موضوعاتش هم بیشتر عاشقانه، اجتماعی و چند تا شعر آیینی است. بعد از بازبینی‌های فراوان و مشورت گرفتن از اساتید و شعرا، از بین حدود ۱۵۰ شعر در قالب‌های مختلف، در نهایت ۴۵ غزل برای این مجموعه انتخاب شد. خود شعرها هم سروده‌های سال ۹۲ تا ۱۴۰۲ است.

وی افزود: من تصمیم جدی برای چاپ کتاب نداشتم، چون احساس می‌کردم علاقه مردم به مطالعه کتاب کم شده و شعرها بیشتر در فضای مجازی دست به دست می‌شود. همچنین اینکه همیشه از خودم می‌پرسیدم اگر شعرهایم را چاپ کنم، آیا حرفی برای گفتن بین مردم دارد یا نه؟ آیا اثری روی کسی می‌گذارد و تغییری در حال کسی ایجاد می‌کند؟ دوست داشتم اگر کتابی چاپ می‌کنم چیزی باشد که سال‌ها بعد وقتی آن را باز کردم از چاپ کردنش پشیمان نشوم. برای همین خیلی تامل کردم و سال‌ها از چاپ کتاب دست کشیدم.

عباسی ادامه داد: از طرفی هر نویسنده و شاعری دوست دارد حاصل قلم زدن‌ها و قدم برداشتن‌ها و راهی را که سال‌ها رفته، به صورت مکتوب ببیند. این شد که وقتی از طرف حوزه هنری تماس گرفتند و برای چاپ اولین کتاب و شرکت در دوره مطلع دعوت کردند، ترغیب شدم آثارم را برای نقد بفرستم. بعد از آن هم وقتی دیدم نظر اساتید و شاعران دیگر برای چاپ کتابم مثبت است، قبول کردم و در نهایت بعد از چند ماه تحلیل و بازبینی، شعرها آماده شد و از بهمن ماه ۱۴۰۲ رفت در نوبت چاپ.

این شاعر در پاسخ به این سوال که چه احساسی از چاپ اولین مجموعه‌شعرش دارد، گفت: حس خوبی است ادراکی که از جهان هستی و اتفاقات پیرامونت داشتی را به تصویر بکشی و به دیگران هم نشان بدهی. روح شاعر همیشه در تلاطم است و نمی‌تواند به وقایع پیرامونش بی تفاوت باشد و این هنر شاعر است که خیلی چیزها را با زبان خاص خودش به مردم نشان بدهد. چاپ کتاب این امکان رو فراهم می‌کند که مخاطبان او یک مجموعه منسجم از آثار شاعر داشته باشند و بیشتر با فضای ذهنی و قلم شاعر آشنا بشوند.

وی در پایان گفت: شاید من اشتباه می‌کردم چاپ کتاب را به تعویق انداختم. اولین اثر چاپ کتاب روی خود شاعر است و حال خود آدم را خوب می‌کند. نویسنده وقتی نتیجه کارش و بازخوردهای دیگران را می‌بیند، ترغیب می‌شود برای تلاش بیشتر و خلق آثار بیشتر.