خبرگزاری مهر - مجله مهر: همه شیعیان به امام رضا علیه‌السلام عشق می‌ورزند، عشقی که هرکس به سبک خودش بروز می‌دهد. یکی خادم حرم می‌شود، دیگری پرستار بیماران، یکی گره از کار مردم باز می‌کند و آن یکی دست پیرزنی را برای عبور از خیابان می‌گیرد. اگر همه این‌ها با نیت قلبی همراه باشد، می‌شود «به عشق رضا».
خلبان مهدی حسین نفری و خانواده‌اش هم از همان عاشقانی‌اند که دلدادگی‌شان به حضرت شمس‌الشموس را به سبک خودشان روایت می‌کنند: در آسمان.
تصور کن در یک روز گرم تابستانی کنار دریای خزر ایستاده‌ای، نسیم ملایمی صورتت را نوازش می‌کند و صدای موج‌ها در گوشَت می‌پیچد. ناگهان منظره‌ای رنگارنگ توجهت را جلب می‌کند: چهار بال سبک در آسمان رژه می‌روند، درست بالای ایستگاه صلواتی کوچکی که کنار ساحل برای ولادت امام رضا علیه‌السلام شربت و شیرینی پخش می‌کند.
جلوتر که می‌روی، مردی را می‌بینی که با لبخندی صمیمی به مردم خوش‌آمد می‌گوید. اسمش حسن است، برادر خلبان مهدی. خودش می‌گوید: «تا جایی که بتوانیم در ساحل رامسر، در مناسبت‌های مذهبی ایستگاه صلواتی می‌زنیم. هم یاد امام رضا علیه‌السلام را زنده نگه می‌داریم و هم دل مردم را شاد می‌کنیم.»
سایت پروازی با سایه‌بان‌های رنگی و گل‌های شمعدانی‌اش، حال و هوای خاصی دارد. حوض کوچکی در میانه مسیر برق می‌زند و چراغ‌های رنگی چشم را می‌نوازند. اما آنچه اینجا را خاص کرده، حضور خلبان نفری است؛ مردی که نیمی از وجودش در آسمان است.
«مهدی نفری»، خلبانی حرفه‌ای در رشته‌های مختلف پرواز مانند پاراموتور، پاراگلایدر، پاراترایک و حتی سقوط آزاد است. او رکورددار پرواز با پاراترایک در ایران و آسیاست. وقتی از او می‌پرسم این عشق به پرواز از کجا آمده، با لبخند می‌گوید: «از بچگی در خون‌مان بود. همیشه می‌خواستیم مثل پرنده‌ها پرواز کنیم.»
هنوز حرف‌مان تمام نشده که چند نفر برای پرواز تفریحی می‌آیند. مهدی بی‌درنگ لبخندی می‌زند، تیمش را هماهنگ می‌کند و آماده می‌شود. صدای موتور پاراموتور در ساحل می‌پیچد و او با یک مسافر دیگر راهی آسمان می‌شود.
بعد از بازگشت، می‌پرسم: «روزی چند ساعت در آسمانی؟ خسته نمی‌شی؟»
می‌خندد و می‌گوید: «روزی پنج، شش ساعت پرواز می‌کنم. بعضی روزها بیشتر. سالی حدود چهار هزار سورت پرواز دارم. ولی هیچ‌وقت خسته نمی‌شم. پرواز برای من مثل مدیتیشنه؛ وقتی توی آسمونم، همه غصه‌ها رو فراموش می‌کنم.»
او از گسترش ورزش‌های هوایی در دهه ۷۰ می‌گوید و خوشحال است که امروز بسیاری از جوانان، حتی بانوان، به این رشته علاقه‌مند شده‌اند.
با هیجان از خاطره‌ای می‌گوید: «یک بار در حمایت از مردم مظلوم فلسطین، پرچم فلسطین رو با پاراموتور بالای دریای خزر به اهتزاز درآوردیم. چند بار هم پرچم متبرک حرم امام رضا علیه‌السلام رو در آسمون چرخوندیم. این کارها برای ما خیلی باارزشه.»
او باور دارد پرچم‌گردانی در آسمان، نمادی از توانمندی و اتحاد است. می‌گوید: «وقتی مردم پرچم رو در آسمون می‌بینند، احساس نزدیکی و غرور می‌کنند. مخصوصاً وقتی پرچم‌ها معنای مذهبی یا ملی دارند.»
نفری حتی به مناسبت قهرمانی پرسپولیس، تیم محبوبش، پرچم این تیم را در آسمان به پرواز درآورده است. همچنین در محرم و صفر، پرچم‌های حرم امام رضا علیه‌السلام، امام حسین علیه‌السلام و حضرت عباس علیه‌السلام را برافراشته تا همبستگی مذهبی را یادآور شود.
می‌گوید: «پرچم گرداندن فقط یک نمایش زیبا نیست، بلکه حامل پیامی از ایمان، فرهنگ و هویت مردمه.»
او همه را دعوت می‌کند که یک‌بار هم که شده پرواز را تجربه کنند. می‌گوید: «وقتی توی آسمونی، همه چیز از بالا کوچیک به نظر میاد. انگار تازه می‌فهمی زندگی چقدر می‌تونه قشنگ باشه.»
در روزهای سخت کرونا، او ۱۵ نفر از کادر درمان را رایگان به پرواز تفریحی برده: «این کمترین کاری بود که می‌شد برای فرشته‌های نجات انجام داد.» اگر دلت می‌خواهد کمی از این حس رهایی و ماجراجویی را بچشی، فقط کافی است به «عقاب شمال» سری بزنی و دل به آسمان بسپاری. مهدی نفری آن بالا منتظر توست.
پرواز چگونه ممکن می‌شود؟
برای پرچم‌گردانی در آسمان، خلبانان معمولاً از پاراموتور استفاده می‌کنند. پرچم‌ها به تجهیزات پروازی متصل شده و در حین پرواز، با حرکات نمایشی مثل چرخش‌های نرم یا مانورهای پاراگلایدینگ، به اهتزاز درمی‌آیند. پرچم‌ها باید سبک و مقاوم باشند تا آسیب نبینند و به‌راحتی حرکت کنند.
پاراگلایدر که نواده‌ی چتر نجات‌های قدیمی است، در دهه ۱۹۶۰ با نوآوری‌هایی توسط دیوید باریش و فرانسیس روگالو شکل گرفت. ابتدا فقط برای فرود ایمن استفاده می‌شد، اما بعدها برای پرواز طولانی نیز توسعه یافت و در دهه ۷۰ میلادی، به‌طور رسمی از فرانسه آغاز شد. پاراموتور در دهه ۸۰ متولد شد و برخلاف پاراگلایدر، به موتور مجهز است. این وسیله کنترل بیشتری دارد و برای پرواز در شرایط آب‌وهوایی متنوع مناسب‌تر است. تفاوت‌های فنی میان این دو پرنده زیاد است: تجهیزات: هر دو نیازمند بال، هارنس و کلاه ایمنی هستند، اما پاراموتور موتور و سیستم ایمنی بیشتری دارد. بال: در پاراگلایدر، طراحی بال و نسبت ابعاد اهمیت زیادی دارد. بال‌ها بر اساس سطح مهارت خلبان، از کلاس A تا D دسته‌بندی می‌شوند. موتور: در پاراموتور، زاویه نیروی موتور (thrust line) باید دقیق تنظیم شود. پروانه‌ها اغلب از فیبر کربن ساخته می‌شوند تا سبک و مقاوم باشند. سیستم‌هایی مثل weight-shift و پروانه‌های Helix نیز کمک می‌کنند تا پرواز نرم‌تر و ایمن‌تر شود. در پاراگلایدر، حفظ ارتفاع با جریان‌های حرارتی ممکن است، درحالی‌که پاراموتور با موتور کنترل می‌شود. در پاراموتور، پدیده torque roll ناشی از چرخش پروانه، یکی از چالش‌های فنی است که با تکنولوژی‌های نوین جبران می‌شود.
نظر شما