از چراغ سر بازار تا چراغ ادبیات ایران به روایت هوشنگ مرادی کرمانی

به گزارش خبرنگار مهر، هوشنگ مرادی کرمانی، نویسنده محبوب نسل‌ها، در سرای کتاب نمایشگاه کتاب تهران از کودکی سخت، ادبیاتی که از دل مردم می‌آید و رازهایی گفت که آثارش را به بخشی از حافظه‌ی جمعی ایرانیان بدل کرده است.

در ساعات پایانی دهمین روز از نمایشگاه کتاب تهران، سرای کتاب نمایشگاه، میزبان یکی از چهره‌های ماندگار ادبیات معاصر ایران، «هوشنگ مرادی کرمانی» بود. این دیدار صمیمانه که با استقبال چشمگیر مخاطبان از نسل‌های مختلف همراه شد، فرصتی مغتنم برای علاقه‌مندان بود تا با خالق آثاری چون «قصه‌های مجید»، «نخل»، «مربای شیرین» و «شما که غریبه نیستید» از نزدیک دیدار و گفتگو کنند.

حکایت کودک روستایی فقیری که قصه‌نویس شد

در آغاز این نشست، مرادی کرمانی با همان لحن صمیمی و طنز خاص خود، به مرور خاطرات دوران کودکی‌اش پرداخت و گفت: من بچه فقیری بودم که پدر نداشت و از همان دوران نوجوانی مجبور به کار کردن بودم. اما در دل همه این سختی‌ها، همیشه کتابی زیر بغلم بود. گاهی شب‌ها که خانه‌مان تاریک بود، می‌رفتم کنار چراغ بازار یا اتوبوس‌ها تا بتوانم چند صفحه بیشتر بخوانم.

این نویسنده ۸۱ ساله تأکید کرد که سختی‌های کودکی، منبع الهام بسیاری از داستان‌هایش شده‌اند، اما آنچه آثارش را ماندگار کرده، نه صرفاً تجربه‌های متفاوت، بلکه نگاه انسانی و دقیق به زندگی بوده است: بسیاری از مردم خاطرات تلخ و شیرین دارند اما آنچه نویسنده را متمایز می‌کند، توانایی دیدن چیزهایی است که دیگران خیلی آسان از کنارشان می‌گذرند.

ادبیات کودک؛ از روستا تا جهان

مرادی کرمانی درباره تأثیر آثارش بر نسل‌های مختلف نیز گفت: وقتی با مخاطبانی مواجه می‌شوم که حالا خودشان مادر یا پدر شده‌اند اما هنوز مجید و بی‌بی را به یاد دارند، احساس می‌کنم کار بیهوده‌ای نکرده‌ام. این یعنی ادبیات کودک می‌تواند تا بزرگ‌سالی با آدمی همراه باشد.

او در ادامه به اهمیت حفظ زبان فارسی برای کودکان ایرانی خارج از کشور اشاره کرد و گفت: در سفرهایی که به کشورهای مختلف داشتم، دیدم که بعضی از مدرسه‌های ایرانی خارج از کشور، آثار مرا به بچه‌ها معرفی می‌کنند. این برایم افتخار است، چون معتقدم زبان، هویت ماست.

داستان‌نویسی، داشتن نگاه کنجکاو به زندگی است

مرادی کرمانی با تأکید بر مسئولیت اجتماعی نویسنده، افزود: نویسنده باید مردم را بفهمد، نه فقط واژه‌ها را. باید دردهای مردم، شادی‌هایشان، فقر، رویاها، و رنج‌هایشان را لمس کند. آن وقت است که نوشته‌اش در دل‌ها می‌نشیند.

در پایان نشست، هوشنگ مرادی کرمانی با فروتنی از حضور مخاطبان و یادبودی که توسط غلامرضا طریقی معاون شعر و ادبیات داستانی از طرف خانه شعر و ادبیات به او تقدیم شد تشکر کرد و گفت: من چیزی جز محبت مردم ندارم. همه زندگی‌ام را از دل همین مردم گرفته‌ام و برایشان نوشته‌ام. این همه عشق و توجه برایم بزرگ‌ترین جایزه است.

این برنامه که به همت «خانه شعر و ادبیات» برگزار شد، با ثبت لبخندها و ذوق چشمان مخاطبان، بار دیگر نشان داد که چگونه ادبیات می‌تواند مرز نسل‌ها را درنوردد و با نگاهی صمیمی و انسانی، در دل‌ها ماندگار شود.