مولانا بر قله رفیع شعر عرفانی ایستاده است/ گستردگی واژگان یکی از ویژگی های شعری مولاناست

محمد حسنی جلیلیان در گفتگو با خبرنگار مهر، اظهار داشت: مولانا شاعری است که به دنبال موضوعات مختلف بوده و محدودیتی در این خصوص در اشعار وی دیده نمی شود و این به آن معناست که که هرچیزی در ذهن او می تواند به شاهکاری عظیم مبدل شود.

وی با بیان اینکه مولانا استعداد دگرگون کردن هر چیزی در سبک و قالب شعری را دارد، خاطرنشان کرد: شعر مولانا هم آمیزه ای از زندگی روحانی و هم واسطه ایست که ما را از وجود مجازی به وجود حقیقی می کشاند.
جلیلیان همچنین با اشاره به زبان شعری مولوی، یادآور شد: زبان شعری وی با معاصرانش تا حد زیادی متفاوت است چرا که در شعر مولوی آثار کهنگی و تاثیرات گویشی بیشتری دیده می شود که آن هم بخاطر خراسانی بودن وی است.

وی ادامه داد: مولوی بر قله رفیع شعر عرفانی ایستاده است چرا که در زمانی ظهور می کند که اوج تمایلات عرفانی است و پس از اوست که این نوع شعر به شدت نزول می کند و دیگر خبری از پختگی این نوع اشعار دیده نمی شود.

این استاد دانشگاه در ادامه و با بیان اینکه در آثار مولوی ویژگی هایی وجود دارد که تازگی های سبکی و زبان وی را با دیگران متمایز می کند، یادآور شد: به عنوان مثال در دیوان شمس مولوی اصطلاحات و واژه هایی به کار رفته که در اشعار سایرین کتر می توان ملاحضه کرد.

جلیلیان همچنین یکی دیگر از ویژگی های شعر مولانا که در دیوان شمس تداعی یافته را گستردگی واژگان در میان مجموعه های شعر فارسی خصوصا در میان غزل سرایان می داند و می گوید: برخلاف بسیاری از شعرای گذشته، مولانا کوشید و توانست که زبان را به خدمت اندیشه در آورد.

وی ادامه داد: به قول دکتر زرین کوب، مولوی در غزلیات قصد شاعری ندارد، نه سعدی است که سحر کلام خود را درک کند و به آن بنازد و نه حافظ که شعر خود را دایم زیب و پیرایه دهد،درغزل وی آهنگ و نوای خاصی است،حالی دارد که هم خود را فراموش می کند و هم شعر خود را.

دکتر جلیلیان تصریح کرد: در غزل مولانا تنها عشق، عشق جسمانی یا روحانی نیست بلکه همه چیز است، ته مانده ی وجود شاعر و رسوب خودی های اوست که در آن هم ذوق شاعری و هم فکر دانشوری است به همین دلیل در غزلهای او موج وارفته ایی از حکمت و معرفت و حتی تمثیل و حکایت جلوه می‌کند.